Vorig jaar kreeg mijn lieve moeder een herseninfarct. Binnen no-time stond haar wereld op zijn kop, maar ook die van mijn vader en mijn broer en mij. Alsof iemand een schakelaar omzette. Zo draag je het gezin, zo heb je hulp nodig. Herken je de wereld om je heen niet meer. Angstig, breekbaar, emotioneel...niet de woorden kunnen vinden die je wilt zeggen. Uit je huis in een kamer in het revalidatiecentrum. Een veilige plek waar ze gericht hulp kreeg. Maar ze wilde thuis zijn, in haar vertrouwde omgeving, samen met mijn vader. De vele praktische en sociale zaken die erbij komen, laat ik maar buiten beschouwing. Hopelijk begrijp je met haar verhaal wat een hersenaandoening voor impact heeft op patiënt en familie. Het kan iedereen treffen, dat kunnen we misschien nooit voorkomen. Maar werken aan kennis, met als doel de best passende hulp in al die verschillende gevallen te kunnen bieden, daar draag ik graag een steentje aan bij.

Ik wandel mee om meer aandacht en begrip te vragen voor iedereen die dagelijks moet leven met de impact van een hersenaandoening en de vaak onzichtbare gevolgen hiervan.

Voor mam en pa...voor iedereen.